The Change 2:Morderstwo

Harry To koniec. To naprawdę koniec. Nikt już na mnie nie poluje. Właśnie parzyłem herbatę kiedy, do kuchni wszedła Gwen. Włosy miała upięte w niedbały kok, luźne ciuchy na sobie i wory pod oczami. - Dobrze się czujesz? - spytałem, nie pewnie do niej podchodząc. - Zależy jak na tą kwestie spojrzeć. - westchęła. - Znów zaczęłam coś do ciebie czuć oraz, zabiłam dziecko przez własną bezmyślność. Pójdziemy w pewne miejsce? ✳ ✳ ✳ Gwen Las. Stare miejsce spotkań, moje i Matta. - To tu się wszystko zaczęło. - wyszeptałam. - Ale jednego nie żałuje. Tych dni z tobą. Odwróciłam się w kierunku Harrego. - Wybaczysz mi? - Tu nie ma nic do wybaczania. Prędzej ja mogę, cię o to spytać. Wpadłam w jego silne ramiona. - Przepraszam. ✳ ✳ ✳ Gdy mój chłopak poszedł spać, zszedłam do salonu i ujrzałam w nim mojego brata. Siedział w fotelu, wpatrując się w ramkę ze zdjęciem. Podszedłam bliżej. Na fotografii było widać,jego i Vanessę. - Tęsknisz za nią? - wyszeptałam. Na dźwięk moj...

Vanessa - Wiesz, co mnie najbardziej dziwi? - spytałam Gwen.  - To że Carter żyje? - odparła.  - To że już go nie kocham... - powiedziałam zmęczonym głosem. - Wole Doriana. Gwen prychnęła. - Tego lalusia? Serio? - splunęła. - Carter, chodź tu. Zza drzew wyszedł chłopak, w blond włosach za ucho, ramonetce narzuconej na białą bluzkę, jeansy i stare Conversy. Dopiero po chwili rozpoznałam w nim Cartera. - To ty? - szepnęłam. - To ja. - wzruszył ramionami. Widać było po nim że był przygaszony. Musiał słyszeć moją rozmowę z Gwenny. - Przepraszam. - mruknęłam. - Za to że, bujasz się z jakimś debilem? Nie ma sprawy. - po chwili zwrócił się do mojej towarzyszki. - Ort, idziemy ratować Harrego. Tony - Po co to robisz? - spytał zmęczonym głosem Harry. - Briget wybrała ciebie. Proste? - wysyczałem. - Mówiłem jej że... - Gówno mnie obchodzi co jej mówiłeś. - przerwałem mu. - Miała z tobą dziecko. - Podziękuj jej siostrze. - mruknął. - Nagadała jej coś i nas zdradziła...