Rozdział 11

- Nic. - rozległ się głos za naszymi plecami.

Wszyscy odwrócili się jak na komendę.

- Czy ja śnie? - powiedzieliśmy równocześnie z Harrym.

Przed nami stała tyłem, średniego wzrostu brunetka z końskim ogonem i cała ubrana na czarno, Briget.

Ta Bridget.

Zmarła księżniczka.

Po chwili się odwróciła.

- Albo, zmieniam zdanie. Dwójka upartych mężczyzn, walcząca o moje względy. Przepraszam pysiaczku. - zarzuciła ręcę na szyję mojego chłopaka.

Harry jednak strzepnął jej łapska z siebie i powiedział:

- Nie interesują mnie już, twoje nędzne przeprosiny.

Dziewczyna zmarszczyła brwi.

- Odmawiasz mi?

- Tak. - odpowiedział Strep ze złośliwym uśmieszkiem. - Ale Clark, ci z pewnością nie odmówi.

Spojrzałam na brunetkę.

Widać było że, straciła rezon.

- Tony? - widać było że, zmiękła na wzmiankę o moim bracie.

- Musisz nam pomóc. - odezwałam się po raz pierwszy odkąd, odkryliśmy że, żyje.

- Kim jesteś?

- Narzeczoną Harrego. - uśmiechnęłam się złośliwie.

Tony

Ale ja byłem głupi. 

Dałem się złapać jak totalny idiota.

Moim krótkim rozmyślaniom, przerwał trzask otwieranych drzwi.

A za nimi stała...

Briget...

- Ja śnie... - wyszeptałem.

- Mam nadzieję że, o mnie i o naszym dziecku. - uśmiechnęła się lekko.

- Naszym? - nagle się wyprostowałem, niczym deska.

- Tak. - brunetka zgarbiła się. - To od początku było twoje dziecko. Użyłam Harrego jako, przykrywki aby, dać mi i tobie trochę prywatności. Zawsze, liczyłeś się tylko ty. Nie chciałam niszczyć waszej przyjaźni.

Więcej nie dałem jej powiedzieć.

Złączyliśmy się w namiętnym i pełnym miłości, pocałunku.